Zekiye Ataç, yunmuş yıkanmış beyazlara bürünmüş oğlu Ahmet’e gasil hanede son defa sarıldı ve “oğlum bu yaşadıklarımızı, hapishanedeki binlerce bebeğin yaşadıklarını anlat Allah’a” diyerek...
Her yaz ayrılırken yüreğimin yarısı köyde kalır. Bahçe kapısının önünde anam yaşlı gözlerle uğurlar bizi. Bu, hemen her yaz tekrar edip duran ve hiç...
Geçen hafta 19. Abant toplantısı vesilesi ile yine Abant’taydık. Güneşin son kızıl ışıkları karşı tepelerde erirken eriştik bir billur kase gibi duran büyülü gölün...
Yol boyunca, Anamın “oğlum! babanız, alaca bir gömlek için, bir sene boyunca köydeki bir ailenin hizmetinde çalıştı. Ne yokluklar gördük biz.” deyişi acılarla dokunmuş...
İlk görev yerim küçük bir kasabaydı. Liseden mezun olduğum yıllar… İçimde ilk defa gurbete çıkmanın burukluğu… Herkes size yabancı, siz herkese… Ne insanlar ne...
