Gün ortası… Görkemli ahşap konak derin bir sessizliğe gömülür. Bir kadın, konağın odasında nurdan erişilmez bir abide gibi durmuş, başında beyaz başörtüsüyle namaz kılmaktadır....

Güneşin dar ağacında, göğsü, bir körük gibi inip kalkan köyün sessizliğinde yükselir ses… “Sadııık!” Can’ın sesidir bu… Bir bahar esintisi gibi toprak evin içersine...

Her bir eşyanın üzerine hazan çökmüştü. Salondaki çiçekler bile, her yaprağına ölüm kokusu sinmiş mezar çiçeklerini andırıyor, camlarda ölümün soğuk rüzgarları uğulduyordu. Hayat mumu...