Sana bir emanetim var oğul…
Sana bir emanetim var oğul… Gece… Her taraf zifiri karanlık… Karanlıklar dalga dalga geliyor üzerime. Koşmak istiyorum, koşamıyorum. Hani kabuslarda olur ya… Peşimizi takip...
Edirne düşer hangi yana?
Kış, nesi var nesi yoksa almış gelmiş, bahara ait bütün yerleri, kaleleri, işgal ediyor, son baharın son kalıntılarını da bütün mevzilerden söküp atıyordu. Balkan...
Son akşam yemeği…
Hepsi on iki kişiydi. Bu onlarla son akşamıydı. Son akşam yemeği… Rönesans ressamlarının bolca resmettiği akşam yemeği. Gülmeyenler bahçesinde gülleriyle birlikteydi. Ecel, kapının dışında...
Adsız Oğlan’a babasından haber var
Sonbahar, sokaklarda doyumsuz güzelliklerini sunuyordu. Bişkek, sarının en güzel renklerini giyinerek Tanrı Dağları’nın eteklerinde gezintiye çıkmış parfüm esintisi bir dilber gibiydi; sevgilinin rüzgârında savruluyordu...
Eve dönen adam…
Hürrem Sultan ülkesi… En son on yıl önce gördüğüm bu ülkeye, soğuk bir kış günü yeniden yolumuz düştü. İlk gelişimde, ilk baharın ilk günleri...